جدن چرا آدم به این بدبختی می افته که دوباره خودشو اون جوری نشون بده که قبلن بوده؟ به چهره ی ِ مضحک و کلیپ های ِ مضحک تر گوگوش دقت کردین؟ هر به گاهی عکسی، یا تکه ای از یه کلیپ ِ گوگوش ِ قبل از انقلاب می بینیم که انگار یا می خواد بگه ببینین من تغییر نکردم یا می خواد بگه من هنوز اسطوره ی ِ پاپتونم.
واقعن چطوری می شه که همه ی ِ کسایی که در حد این آدم، کمتر یا بیشتر بودن به راحتی به گا می رن؟
یعنی این فرهنگه نمی پذیره که کسی عوض بشه؟ یا این که اصلن کسی عوض نمی شه؟
سخته برای یه آدمی که همه تحویلش می گرفتن که حالا کسی دیگه تحویلش نگیره، که ببینه همه یه چیزی تو مایه های ِ بقیه باهاش برخورد می کنن و همه ی ِ شکوهش از دست رفته.
فکر می کنم همه ی تقصیر ِ این که گوگوش از چشم افتاد، گردن ِ خودش نیست. چطوری آدما یه کسی رو تبدیل می کنن به فسیل؟
۱ نظر:
بچه بودم یکی از کاراریی که دوست داشتم این بود که زل بزنم تو چشم بقیه که تو عنبیه اشون خودم رو ببینم. خندم می گرفت از اون تصویر کج و کوله. اینو حالا استعاری بخون! هیچ آدمی دوست نداره خودش رو تو چشم بقیه بد و کج و کوله ببینه. خاصه که روزگاری در اوج بوده باشه. این رو هم در نظر بگیر که این آدم، یا به قول خودت این"آدمه"روزگارش طبق روال پیش نرفته. یک کات بیست ساله. انقطاع... این شکاف درست پر کردنش کار هر کسی نیست.
ارسال یک نظر