نفسم را به صبحگاهت گره بزن
نفسم را به هر آهت
به خون خسته ی ِ رگ هات گره
گره به چشمه ی ِ چشم هات
به چشمه ی خشکیده ی ِ کلمه های من
صدای تو
و صدای هر مرغی که به وایی دهان گشود
به هر محاصره ی ِ خلوت ِ روز
به هر نفسی که می کشی در دهانه ی ِ رودِ خشکیده ی ِ روز
به آینه های قدی فردا
به ماهتاب ِ دیشب ِ دیروز
* این شعر ِ چند سال پیش باشد برای همان که سببش بود و هنوز می خواند این صفحات را.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر