من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت(یک)

این پنجره خودش هم نمی دانست. روبروش دیوار، روی دیوار چهارگوش ِ روشنی که سایه سر من تاریکش کرده، پیوندش داده به تاریکی ِ بقیه ی ِدیوار.  هوا خنک بود، عطر بهارنارنج های شیراز اینجا نمی آمد. عوضش شش تا پنجره کوچک ، دوتا دوتا نشسته اند در تن این دیوار...
داشتم می گفتم عطر بهارنارنج نمی آید، فقط خنکای ِ بی باد و نرمی کلمه هایی که از پنجره بیرون می روند از دهان من با دود...


این پل هم نمی دانست. این رود هم نمی دانست. باز هم خنکای ِ نسیم بود و من و کلامی که با دود بیرون می شد و می گفت: اینجا همه ی ِ آنهایی که دوست دارم هستند، روی این رودی که پر آب می رود ...


 آن اتوبوس هم نمی دانست، و من هم نمی دانستم خوابم می برد  با آن هدفون توی گوشم و بعد بیدار می شوم با آن وهم نت های ِ مرموز و اتوبوسی خالی که انگار تویش گیر افتاده بودم و بعد باز خنکای ِ بی باد و سکوتی که می گفت همه کسانی را که دوست دارم پیشم دارم.
 
این کلمه ها نمی دانند، من هم نمی دانم که چرا آن وحشت لذت شد کلمه که شد و چرا این لذت اندوه شد نوشته که شد و و چرا همه این ها، این همه ناقص حتا، لذت شدند...  ،